فرضیه تبخیر سیاهچاله ها توسط تابش گرمایی که توسط استفان هاوکینگ مطرح شد، همچنان یک نظریه اثبات نشده باقی مانده است. با این حال، گروهی از دانشمندان بر این باورند که کشف “گازَک های سیاهچاله” می تواند کلید اثبات این فرضیه باشد.
هاوکینگ پیشنهاد کرد که هیچ چیز حتی سیاهچاله ها، برای همیشه دوام نمی آورند. او نظریه ای را مطرح کرد که بر اساس آن سیاهچاله ها به طور مداوم تابش گرمایی از خود ساطع می کنند و در نهایت با یک انفجار نهایی از بین می روند. این تابش به افتخار وی “تابش هاوکینگ” نامیده شد. اما تاکنون شواهدی دال بر وجود این تابش به دست نیامده است.
به گزارش سرویس اخترشناسی آژانس خبری فناوری تکنا، این گروه تحقیقاتی بر این باورند که برخوردهای فاجعه آمیز سیاهچاله های بزرگتر ممکن است منجر به تولید گازک های سیاهچاله شود سیاهچاله های بسیار کوچک و داغ که به فضا پرتاب می شوند. اهمیت این کشف در این است که هاوکینگ معتقد بود هر چه سیاهچاله کوچکتر باشد، تابش هاوکینگ را با سرعت بیشتری منتشر می کند.
با توجه به جرم عظیم سیاهچاله های کلان جرمی (میلیاردها برابر جرم خورشید) انتشار کامل تابش هاوکینگ از آنها احتمالا زمان بسیار بیشتری نسبت به عمر کل کیهان نیاز خواهد داشت. بنابراین تشخیص چنین تابشی از سیاهچاله های عظیم عملا غیرممکن است. اما در مورد گازک های سیاهچاله با جرمی در حدود سیارک، داستان متفاوت است.
این سیاهچاله های ریز می توانند در بازه زمانی قابل رصدی برای انسان تبخیر شده و منفجر شوند. محققان بر این باورند که پایان عمر این گازک ها با یک سیگنال مشخص همراه خواهد بود که حاکی از انتشار تابش هاوکینگ و در نتیجه، کوچک شدن و مرگ آنهاست. دکتر فرانچسکو سانینو، فیزیکدان نظری از دانشگاه جنوب دانمارک و یکی از اعضای این گروه تحقیقاتی گفت: “هاوکینگ پیش بینی کرد که سیاهچاله ها با انتشار ذرات تبخیر می شوند. ما بر آن شدیم تا این موضوع و تأثیر مشاهده ای تولید تعداد زیادی از گازک های سیاهچاله را مورد بررسی قرار دهیم. این گازک ها که تصور می کنیم در طی رویدادهای فاجعه آمیزی مانند ادغام دو سیاهچاله اخترفیزیکی شکل می گیرند، می توانند کلید اثبات فرضیه تابش هاوکینگ باشند.”
