مجله نماوا:
اگر این داستان را شنیدهاید بگویید: یک همسر سابق انتقامجو صاحب یک تیم ورزشی حرفهای میشود که از آن متنفر است و مصمم میشود تا نابودش کند، به همین خاطر آنرا با یک مربی غیرحرفهای همراه میکنند که در کنار یکدیگر بدترین فصل خود را تجربه کنند.
بله، این داستان فیلم لیگ اصلی Major League در سال ۱۹۸۹ است، یک کمدی ورزشی کلاسیک؛ و البته اساس ماجرای Ted Lasso سریال کمدی جدید اپل تیوی پلاس است. در حالیکه تعدادی از تغییرات در آن به چشم میخورد و وابستگی بالای داستان این سریال را به آن فیلم کلاسیک پنهان میکند — Ted Lasso دربارهی یک تیم “فوتبال” است و صاحب قبلی آن نمرده است بلکه طلاق گرفته —آنچه سریال جیسون سودیکیس و بیل لارنس را در جایگاه خود جذاب میکند، دقیقا همان چیزی است که Ted Lasso را بسیار پیچیده کرده است، و آن چیزی نیست جز نگرش.
در اصل، تد لاسو بیشتر یک دلقک بود؛ همانطور که در تبلیغات شبکهی انبیسی در مورد آن میشنویم، تد به سختی در تلاش است تا ترکیب جادویی اعتماد به نفس بالا و جهالت مردان آمریکایی را به تصویر بکشد، مخصوصا وقتی پای ورزش و به خصوص فوتبال به میان میآید.
(اینکه که تد هیچ ایدهای در مورد فوتبال بازی کردن ندارد، مانع نمیشود که داد و فریاد نکند و یا به عنوان متخصص در استودیو حاضر نشود.) این تیپ شخصیتی که بلافاصله قابل تشخیص است برای لطیفههای سریع ساخته شده است، اما ممکن است توسعهی آن در طول سه یا چهار فصل همراه با چالش باشد. به همین خاطر به جای تکیه بر این شخصیت که سریع طراحی شده است (و تولید کمدی لبهی تیغی که هر دو نسخه از فوتبال که در ذهن داریم را به تمسخر بگیرد)، سودیکیس و لارنس در کنار جف اینگلد و لیزا کاتزر، ستارهی خود را به سمت تیپ شخصیتی آمریکایی دیگری سوق دادند: تیپ پدر دوستداشتنی.
نسخهی اپل تیوی پلاس از Ted Lasso همچنان یک مربی فوتبال دیویژن ۲ است که هرگز پایش به توپ فوتبال نخورده است، اما حالا یک فرد بینهایت مثبت با چشمانی روشن و قلبی بزرگ است — یک رهبر، یک دوست، و بله، یک پدر. وقتی او وارد اتاقی میشود یا با صمیمیت از کنار افراد عبور میکند و یا با خوشحالی اینطرف و آنطرف میپرد. او معمولا برای هر کسی که با او ملاقات میکند هدیهای در دست دارد، و اگر ناگهان از او خواسته شود تا آنجا را ترک کند، او مانند فیلمی که برعکس پخش میشود از در بیرون خواهد رفت. به سختی میتوان کس دیگری را تصور کرد که چنین مثبتاندیشی و نشاط را نه تنها جذاب بلکه باورپذیر به نمایش درآورد؛
سودیکیس میداند چطور یک حمله را بدون زیر نظر گرفتن انگیزههای پشت آن زیر سیبیلی رد کند، چطور سیل تشویقها را روانه کند بدون آنکه فرد مقابلش را معذب کند، و وقتی نیش بازش مناسب شرایط نیست هالهای از لبخند را پشت صورت جدیاش پنهان کند. با وجود تمام این موارد، تد هرگز کاریکاتوری و یا حتی غیرممکن و ایدهآل به نظر نمیآید؛ بلکه حس واقعی بودن دارد، و این موضوع در راستای اهداف سریال ضروری است.
یکی از اولین حرفهای تد که همیشه مانند خاری در چشمش فرو میرود این است که گفت به برد و باخت اهمیت نمیدهد. او کار خودش را کمک کردن به تکتک اعضای تیم میداند، چه درون زمین و چه بیرون آن، تا بهترین عملکرد را از خود نشان دهند. تد بهترین استراتژیست ممکن است، و اگر بتوان یک ایراد اساسی به او در فصل اول وارد کرد، این است که حتی یک صحنه به چشم نمیخورد که در آن تلاش کرده باشد فوتبال را بهتر یاد بگیرد. مانند بسیاری از داستانهای ورزشی که پیش از آن دیدهایم، Ted Lasso از اصطلاح قدیمی پیروی میکند که برد و باخت مهم نیست، چگونه بازی کردن مهم است. و Ted Lasso به شیوهای درست بازی میکند.
این مطلب برگرفته از نوشتهی بن ترورس در وبسایت ایندیوایر بود.
حال به بررسی نظر سایر منتقدین میپردازیم:
شین رایان Shane Ryan | پیست مگزین Paste Magazine
کلمات زیادی وجود دارد که به کمک انها میتوان میزان جذابیت این سریال ورزشی و کمدی را توصیف کرد، اما فکر نمیکنم هیچکدام از آنها به این خوبی این واقعیت حق مطلب را ادا کند که من نمیتوانستم از تماشای تک تک قسمتهای آن دست بکشم، و دلم هم نمیخواست این کار را بکنم.
تری ترونز Terry Terrones | کولورادو اسپرینگز گزت Colorado Springs Gazette
باور کردن نگرش “هر کاری بخواهید انجام دهید، میتوانید” لاسو کمی سخت است، اما همینکه صداقت و روراستی او آشکار میشود، مخاطبان به شدت با آن ارتباط برقرار خواهند کرد و با این آمریکایی دوستداشتنی، و نه به او، خواهند خندید.
کریستن بالدوین Kristen Baldwin | اینترتینمنت ویکلی Entertainment Weekly
هیچ نکتهی جدید و نوآورانهای در طرز روایت داستان Ted Lasso به چشم نمیخورد، اما این سریال، که ترکیبی از رفتارهای محل کار، صحنههای الهامبخش و احساساتی ورزشی، و صحنههای رمانتیک تلویزیونی است، بدون شک پیروز میدان خواهد بود.