مجله نماوا، کامشاد کوشان
فیلم سینمایی لامینور به کارگردانی داریوش مهرجویی، تلاشی است برای معرفی موسیقی به عرصه‌ی ذهن جمعی ایرانیان و به تفکر واداشتن آنان به دیدن موسیقی به عنوان عنصری رهایی‌بخش و رهایی‌آفرین.
فیلمی که عناصر زیادی از تضادهای جامعه‌ی سنتی و مدرن را در قالب نگاه به موسیقی نمایش می‌دهد ومی خواهد به بیننده نشان دهد که برای رفتن به مرحله‌ی بعدی رشد تمدنی می‌بایست از مرحله موسیقی به عنوان عنصری «الهی» عبور کند تا بتواند به درک عمیق‌تری از انسانیت و نقش خود در زندگی برسد.
در مقابل این موسیقی رهایی‌بخش، تحجر، عقب‌ماندگیِ تمدنی و نگاه کوته‌فکرانه‌ی سنتی که با «زور» و نگاه تمامیت‌خواهانه و تسلط جویانه که تحملی برای فضایی برای ارایه‌ی نظرات متنوع ندارد قرارمی‌گیرد. تو گویی تقابل سنت و مدرنیته که در جامعه‌ی ایرانی به وفور دیده می‌شود، حالا خود را در تقابل نوع نگاه به موسیقی بیان می‌کند. برای «سنت»، موسیقی، مطربی وعنصر تباهی است و برای جوان ها و نگاه نوگرایی، عنصر رشد و تحول و انگیزش که در آن عنصر اختلاف طبقاتی اصلا وجود ندارد.
مهرجویی با ذهنی پویا، با پیشنهاد به ما برای دیدن «زندگی» ازمنظرهای متنوع، ما را به سوی عمقی بیشترمی برد. مثل تفاوت شعرهای سیاسی احمد شاملو است با عمق هستی شناسی سهراب سپهری. در اولی بیشترهمه چیز«سیاسی» و موضع گیری ضد«اختناق وسرکوب» است و در دومی انسان به مراحل عمیق تری ازهستی شناسی می رسد.
متاسفانه در چند سال گذشته که جامعه‌ی ایرانی هرچه بیشتر به خاطر تورم بسیار زیاد، فقر و فساد و گسست اجتماعی و اقتصادی داراها و ندارها خشمگین است، شعرهایی مانند اشعار سهراب سپهری که در آن مخاطب ویژه، منتظر تغییر سریع در وضع موجود نیست برتابیده نمی‌شود. داریوش مهرجویی در ۵۰ سال گذشته پرچمدار دیدن کاستی‌های عمیق‌تر در فرم‌های متنوع سینمایی بوده، از درام روشنفکری تا کمدی اجتماعی.
پ. ن: سکانس آبزورد (جفنگ) میهمانی در فیلم، نگاه مهرجویی را به اوج می‌رساند.
تماشای آنلاین فیلم لامینور در نماوا
