به نقل از مجله اینترنتی شبره :
حسن خلق، واژه ای است که ترسیم کننده روحی زلال و طبعی بلند و رفتاری جاذبه دار است. حسن خلق، شاه کلید تحکیم روابط زن و شوهر است. حسن خلق که از آن به اخلاق نیکو هم تعبیر می شود، دارای سه خوش مقدس است: بخشی از آن در «خوشرویی»، بخشی در «خوشخویی» و بخشی هم در «خوشگویی».
خوشرویی
در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دو صورت با هم روبرو می شوند. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این رویارویی چهره ها، نقش عمده در نحوه گفتار دارد و رمز گشایش قفل دلهاست. خوشرویی هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند، هم در گفتار و رفتار. مبدأ بسیاری از آشنایی ها یک تبسم بوده است و از سوی دیگر، روابط بسیاری با اخم و ترش رویی به هم خورده است. زیرا چهره اخمو و ابروهای گره خورده و صورت در هم و بسته، دریچه ارتباط و صمیمیت را می بندد و بر عکس، چهره شکفته و باز، کلید آغاز محبت و دوستی است.
هنگامی که مردی با خستگی ناشی از فعالیت روزانه وارد منزل می شود، انتظار دارد با همسری خوشرو و با تبسم رو به رو گردد. اگر زن نیز با ترشرویی با وی برخورد کند، خستگی های مرد بر تنش می ماند و اندوهناک میگردد زیرا خوشرویی زن در برخورد با همسرش، برای مرد، ارزش بسیاری دارد. البته این به معنای این نیست که آقایان فکر کنند همسرشان در منزل، کاری انجام نمی دهد و خسته نیست.
امام صادق (علیه السلام ) می فرمایند: «هر مسلمانی که با مسلمانی دیدار کند و در برخورد، او را شادمان سازد، خدای متعال نیز او را خوشحال و مسرور خواهد ساخت .»
خوشگویی
از شاخه های دیگر حسن خلق، که روابط را استوار تر و پیوند ها را صمیمی تر می سازد، گفتار دلپذیر و شادی بخش است. متانت در سخن، ادب در گفتار و زیبایی در کلام، خصلت پاکدلان بی کینه و خلق و خوی اولیای خداست. پذیرایی از دیگران، همیشه با میوه و شیرینی نیست! گاهی پذیرایی با یک کلام خوب، سخن شایسته، تشویقی بجا، تحسین بخردانه، و بیان امید آفرین است. امام صادق (علیه السلام ) در این باره می فرمایند: «هرکس به برادر دینی خود مرحبا بگوید، خدای متعال تا روز قیامت برای او مرحبا و آفرین می نویسد .»
علت چنین پاداش عظیمی در مقابل رفتار به ظاهر کوچکی مانند «آفرین گفتن»، چه می تواند باشد؟ شاید یکی از علل مهم آن، تأثیرات اجتماعی چنین تشویق هایی در نرم ساختن دلها، جلب عواطف، استوار ساختن روابط بین افراد، تسهیل مسیر خوب بودن و ایجاد انگیزه در افراد برای پاکی و انجام خیرات باشد. علاوه بر این، آن کس که خوش گو باشد، از دیگران نیز کلامی نیکو می شنود . چنانکه امام علی (علیه السلام ) می فرمایند: «زیبا خطاب کنید تا زیبا پاسخ بشنوید .»
در روابط بین همسران نیز زن و شوهر باید تصمیم بگیرند که در خلوت خود، با کلمات محبت آمیز یکدیگر را صدا بزنند، در مقابل چشم دیگران یکدیگر را با لفظ آقا و خانم خطاب کنند، نزد بچه ها به یکدیگر احترام بگذارند و با هم دعوا نکنند، حتی در حین دعواهای دو نفره و خصوصی شان، توجه داشته باشند که حرمت ها از بین نروند و به یکدیگر توهین نکنند، و همواره در زندگی مشترکشان، نحوه برخورد و خطاب کردن اهل بیت در حدیث کساء را مد نظر داشته باشند و الفاظ سرشار از مهر و عاطفه آن بزرگواران را الگوی خود قرار دهند.
از رموز موفقیت پیامبر مهربان اسلام صلی الله علیه و آله در دعوت و رسالت خویش، خوشخویی ایشان در برخورد با مردم بود. چنانچه قرآن کریم به این مطلب اشاره کرده و می گوید: «به دلیل رحمتی از جانب خدا بود که با مردم، نرمخو و مهربان بودی. و چنانچه خشن و سنگدل بودی، قطعا از اطراف تو پراکنده می شدند .» با توجه به این آیه شریفه، مشخص می شود که خوشخو بودن، نشانه ای از رحمت خدای مهربان است و چه خوش سعادت است کسی که چنین نعمتی را از خداوند طلب می کند و با خوشخویی در مقابل مردم، شکر این نعمت الهی را به جا می آورد.
به طور کلی، از تعالیم اسلام چنین بر می آید که خوش خلقی، دین و مرام مسلمان است و میزان اسلامی بودن اخلاق هر مسلمان را باید در نحوه معاشرتش با دیگران جست و جو کرد. پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله می فرمایند: ایمان کسی کامل تر است که اخلاقش بهتر باشد .» و به تعبیر امام صادق علیه السلام : «پس از عمل به واجبات الهی، محبوب ترین کارها نزد خداوند آن است که انسان، اخلاقی سازگار با مردم داشته باشد و اهل مدارا باشد ».
منبع: تبیان
