آشنایی با ۱۰ جزیره گمشده

این تصویر متعلق به برج مِیدِن (Maiden Tower) واقع در یکی از خیلج های کوچک دریای مرمره (Mamara Sea) و کشور ترکیه می باشد که در دوران بیزانس ساخته شد. این برج یک صومعه سرا برای جزیره وُردونیسی می باشد.

وُردونیسی جزیره ای در دریایی مرمره از کشور ترکیه است که در سال ۱۰۱۰ پس از میلاد مسیح در اثر یک زمین لرزه ناپدید شد. اما فعالیت های لرزشی زمین باعث شد تا این جزیره غرق شود و یک بار دیگر به روی آب بیاید.

این جزیره پیش از ناپدید شدن در حدود ۲.۵ کیلومتر مربع مساحت داشت و محل قرار گیری صومعه سرایی بوده که در سال ۸۸۶ به دستور یک بزرگ خاندان به نام فوتیوس یکم (Photius I) و به دست بیزانس ها بنا شد. این فرد فوتیوس (Photius) نام داشت و به دستور لِئو ششم (Leo VI) امپراطور بیزانس، به اتهام دست داشتن در توطئه براندازی پادشاه پیشین یعنی باسیل اول (Basil I) به این جزیره تبعید شده بود.

پس از اینکه در طی تحقیقات، محل قرار گیری این صومعه سرا از روی نقشه های باستانی تشخیص داده شد، غواصانی برای عکاسی از این خرابه ها به زیر آب رفتند. علی کلیچ شهردار منطقه مال تپه (Maltepe) استانبول، در یکی از روزنامه های ترکیه اعلام کرد که امیدوار است این جزیره توسط ملل متحد به رسمیت شناخته شود و جایگاهی را برای خود در لیست میراث جهانی پیدا کند.

در سال ۲۰۱۶ به صورت بصری، ردپای بسیار کم رنگی از این جزیره قابل مشاهده است. قسمت بالای این صومعه سرا که از آب بیرون زده، باعث می شود تا نورهایی به آب روی این جزیره تابیده شود و آن را اندکی نمایان کند. با این حال باستان شناسان امیدوار هستند تا به رازهای بیشتری در مورد جزیره دست یابند.

۹ – جزیره جدید مور (New Moore Island) یا همان جزیره تالپاتی جنوبی (South Talpatti) – خسته از گرمایش زمین

نقشه ای قدیمی از خلیج بنگال (Bay of Bengal) که نشان دهنده تعدادی جزایر آبی احاطه شده توسط کشورهای هند، برمه (Burma) که امروزه به عنوان میانمار شناخته می شود و همینطور سایم (Siam) که کشور تایلند امروزی است را به نمایش می کشد.

چندین دهه است که هر دو ملت هند و بنگلادش، بر سر اینکه حاکمیت یکی از جزایر بسیار کوچک خلیج بنگال به دست کدام طرف باشد با یکدیگر در نزاع هستند. هندی ها نام آن را جزیره مور جدید گذاشته اند در حالی که بنگلادشی ها از آن به عنوان تالپاتی جنوبی یاد می کنند. فارغ از اینکه چه نامی را بر روی این جزیره بگذاریم، این جزیره آنچنان هم که فکر کنیم بزرگ نیست. طول آن فقط ۳ کیلومتر و پهنای آن در حدود ۲ کیلومتر بود و هرگز یک بنا یا ساختمانی که ماندگار باشد به خود ندید. با این وجود هندی ها در سال ۱۹۸۱ تا جایی پیش رفتند که اقدام به ارسال نیروهای جنگنده کردند و خواستند این جزیره را به اشغال خود در آورند و پرچم کشورشان را بر فراز آن برافراشته کنند.

اما تمامی این کشمکش های ملی بر سر حق حاکمیت این جزیره بی نتیجه ماند چرا که پدیده گرمایش زمین و بالا رفتن سطح آب های جهانی، نهایتاً به این مناقشه ها پایان داد. گشت های دریایی انجام شده و تصاویر ماهواره ای که از سال ۲۰۱۰ تا به امروزه تهیه شد، تایید کرده اند که جزیره مور جدید یا همان تالپاتی به کلی به درون آب فرو رفته و محو شده است.

با این وجود بلایی که بر سر این جزیره پر حاشیه آمد چندان مهم نبود، چرا که این اتفاق نشانه ای از سرنوشت شومی است که احتمالاً در آینده بر سر دیگر جزایر این منطقه و به ویژه جزایر پر جمعیت تر موجود در خیلج بنگال می آید. در حال حاضر حدوداً ۱۰ مورد از جزایر محلی این خلیج در معرض خطر بالا آمدن سطح آب های زمین قرار دارند.

۸ – جزیره مائوئی نویی (Maui Nui) – خرد شده به چهار جزیره

نمایی هوایی از ساحل ناپالی (Na Pali) در جزیره کائوآئی (Kauai) واقع در هاوایی. تمامی چهار جزیره ایالت هاوایی زمانی متعلق به یک جزیره عظیم الجثه بودند که به نام مائوئی نوی شناخته می شد.

هاوایی بزرگ ترین جزیره در مجمع الجزایر متعلق به هاوایی ها می باشد اما در گذشته اصلاً اینطور نبود. هر چهار جزیره امروزی و مدرن به نام های مائوئی، مولوکای (Moloka’i)، لانایی (Lana’i )  و کاهولاوی (Kaho’olawe)، زمانی به وسیله یک سرزمین بسیار وسیع تر که دانشمندان آن را مائوئی نوی نام گذاری کرده اند (این نام به زبان هاوایی ها به معنی مائوئی بزرگ می باشد)، به هم متصل بوده اند. این سرزمین بزرگ در حدود ۱.۲ میلیون سال پیش در اوج بوده و بیشترین مقدار مساحتش به حدود ۱۴۶۰۰ کیلومتر مربع می رسید. این یعنی در آن زمان حدود ۵۰ برابر بزرگ تر از اندازه امروزی جزیره هاوایی وسعت داشته است.

جزیره مائوئی نوی زمانی خانه تعداد کثیری آتشفشان بود و هر کدام از آتشفشان های آن، به واسطه خارج شدن حجم زیادی از گدازه های آتشفشانی از پوشش بالایی کره زمین تشکیل شده بودند. اما چیزی که باعث بیش از حد بزرگ تر شدن این جزیره شد، در حقیقت دلیل اصلی مرگ آن هم می باشد. به مرور زمان و با کاهش تدریجی آتشفشان ها و ساخته شدن سرزمین های جدید، وزن آن همه گدازه در نهایت عاملی شد تا این پوسته آتشفشانی خم شده و به زیر سقوط کند. به همین علت اتصال یا زینی که این جزایر را به هم متصل می کرد، به زیر آب فرو رفت و رفته رفته، این آتشفشان ها را به جزایر جدا از هم تبدیل کرد.

ولی اگرچه دیگر چیزی به نام جزیره مائوئی نوی و به عنوان یک جزیره تنها وجود ندارد، اما حضور آن در این منطقه همچنان حس می شود. گونه های جانواری که پیش از جدا شدن در این جزیره می زیستند، پس از چهار تکه شدن هنوز هم از گیاهان و جانوارن بسیار مشابهی برخوردار هستند.

۷ – جزیره فِردینان دِ آ (Ferdinandea) – جزیره ای که بارها ناپدید و پیدا شده

کوه آتشفشانی در جزیره اِسترومبولی واقع در نزدیکی ساحل شهر سیسیل که سابقه طول و درازی در فعال بودن دارد. فعالیت های آتشفشانی جزیره فِردینان دِ آ باعث شده تا این جزیره مدام نمایان و مخفی بشود.

در قیاس با سایر جزایر مخفی و گمشده جهان، جزیره ۳۱ کیلومتری فِردینان دِ آ واقع در سواحل جنوبی شهر سیسیل، یکی از عجیب ترین مثال های ممکن است. دلیل این موضوع هم این است که این جزیره که در حقیقت بر روی نوک کوه غرق شده دیگری قرار دارد، در طول تاریخ بارها و بارها مخفی و آشکار شده است. به محض اینکه کسی تصمیم بگیرد که این جزیره متعلق به چه ملتی خواهد بود، با یک موج به زیر آب می رود و پنهان می شود.

اولین باری که جزیره فِردینان دِ آ سر از آب بیرون آورد، به زمان های باستان باز می گردد، زمانی که این جزیره پس از فوران آتشفشان به روی آب آمد، به دورانی باز می گردد که جنگ های پونی (Punic War) در سال های ۲۴۱ تا ۲۶۴ پیش از میلاد مسیح در جریان بودند. احتمالاً در آن زمان هم رومی  ها و کارتاژها (Carthaginian) برای مالکیت آن بر سر و کله هم می کوبیدند.

در ماه ژوئن سال ۱۸۳۱ و به لطف فعالیت دوباره آتشفشان، جزیره فِردینان دِ آ یک بار دیگر نمایان شد. این جزیره محیطی به اندازه ۵ کیلومتر داشت و تا ارتفاع ۶۵ متری از آب دریا بالا آمده بود. کشور بریتانیایی کبیر، اسپانیا و سپس پادشاهی سیسیل همگی دست بر روی مالکیت این جزیره گذاشتند. فرمانروای سیسیل یعنی فردیناند دوم (Ferdinand II) نام خود را بر روی این جزیره گذاشت، در حالی که انگلیسی ها از روی نام جیمز گِراهام، دومین فرمانده نِدِربی (Netherby)، آن را جزیره گِراهام نام گذاری کرده بودند.

پیش از اینکه فرصتی برای حل کردن این موضوع پیش بیاید، شش ماه پس از نمایان شدن جزیره دوباره به زیر آب رفت. بالا گرفتن فعالیت های لرزشی زمین در سال ۲۰۰۲، دانشمندان را بر آن داشت که احتمال بالا آمدن این جزیره به روی آب بسیار زیاد است. در این زمان بود که سیسیلی ها پیش از بقیه دست به کار شدند و غواصان خود را برای کاشتن پرچم این کشور بر روی سنگ این جزیره روانه آب ها کردند تا اثباتی بر مالکیت این جزیره توسط کشور ایتالیا باشد. اما جزیره فِردینان دِ آ همچنان در زیر آب باقی مانده است.

۶ – جزیره تیوآ ناکی (Tuanaki) – جایی برای جشن و پایکوبی

در سمت راست و قسمت پایین این نقشه از جزایر کوک (Cook)، می توان جزیره مانگایا (Mangaia) را دید، اما خبری از جزیره تیوآ ناکی نیست.

در دهه ۱۸۴۰ میلادی، مردی به نام سوما (Soma) که ساکن جزایر کوک واقع در جنوب آقیانوس آرام بود، به مبلغان مذهبی گفت که به هنگام کار با خدمه کشتی خود، جزیره ای را به نام تیوآ ناکی مشاهده کرده است. وی تعریف کرد که کاپینان ترسوی این کشتی به او دستور داده بود تا برای کاوش به کنار ساحل این جزیره برود، حتی به او یک شمشیر داد تا در صورتی که ساکنان جزیره دشمن از آب در آمدند، از خودش دفاع کند.

اما به هنگامی که سوما بومیان این جزیره را پیدا کرد، آنها را مردمانی شاد و سر خوش یافت. آنها به او گفتند: ” ما اهل جنگ نیستیم، ما فقط رقص و پایکوبی را آموخته ایم”. در نهایت سوما کاپیتان ترسو را به ساحل این جزیره آورد و مدت ۶ روز را در آن به جشن پرداختند و در آخر، کشتی آنها را مملو از گوشت، سیب زمینی، موز، نارگیل و دیگر غذاها کردند و آنها هم بازگشتند. سوما به یاد آورد که ساکنین جزیره نظم خاصی برای نحوه زندگی کردن داشتند و مردان و زنانشان در خانه هایی جدا از هم می زیستند.

سوما گفت که جزیره تیوآ ناکی در فاصله سفر یک روزه یا در حدود ۱۰۰ کیلومتر از جزیره مانگیا قرار داشته است. گمان می رفت که آن جزیره دارای مساحتی در حدود ۱.۳ کیلومتر مربع باشد.

مبلغان دینی مشتاق دیدار از جزیره تیوآ ناکی شده بودند. اما در دو سفر جداگانه که یکی در سال ۱۸۴۴ و دیگری در سال ۱۸۵۶ انجام شد، نتوانستند آن را پیدا کنند. ممکن است این جزیره در زیر اقیانوس غرق شده باشد و یا اینکه سوما یک داستان کاملاً ساختگی را برای آنها تعریف کرده بوده. با این حالا افراد مطلع دیگری هم که در آن زمان می زیستند، اشاره هایی به جزیره تیوآ ناکی داشته اند و برخی از مردم هم باور کامل دارند که این جزیره زمانی وجود داشته است.

۵ – جزیره بِرمِخا (Bermeja) – آیا بر اثر یک توطئه از بین رفته؟

مردم در جزیره ای بسیار کوچک که در نزدیکی ساحل کشور مکزیک قرار داشت به غواصی در عمق کم می پرداختند، آیا جزیره ای به نام بِرمِخا واقعاً وجود داشته است؟

این موضوع یک معمای جغرافیایی به تمام معناست. جزیره ای درست در وسط خلیج مکزیک (Gulf of Mexico) گم شده و تا به امروز کسی نتوانسته بفهمد که چه اتفاقی برای آن افتاده است.

جزیره بِرمِخا از سال های ۱۵۰۰ الی ۱۷۰۰ میلادی بر روی نقشه ها پدیدار شد، این جزیره روی نقشه به مانند یک نقطه در فاصله حدوداً ۱۰۲ کیلومتری از ساحل شمال غرب شبه جزیره یوکاتان (Yucatan) قرار گرفته بود. ابعاد آن به قدری کوچک بوده که کمتر کسی را به سمت خود جلب می کرد، تا اینکه به قرن بیست و یکم رسیدیم. زمانی که دولت های ایالات متحده و مکزیک شروع به دست اندازی به مخازن غنی نفتی موجود در خلیج مکزیک کردند. در این زمان بود که قانون گذاران مکزیکی ردپای یک جزیره کوچک را در برخی از نقشه های قدیمی پیدا کردند و تصور کردند حضور آن می تواند با گسترش محدوده ارضی این کشور، ادعای آن برای مالکیت نفت های بیشتر را تضمین کند.

گرچه مشکل از هنگامی شروع شد که محققان دانشگاه مستقل ملی مکزیک (National Autonomous University of Mexico)، به صورت هوایی اقدام به گشتن به دنبال این جزیره کردند، اما هر چه گشتند اثری از آن نیافتند. تحقیقات با استفاده از دستگاه های حسگر زیر آبی ادامه پیدا کرد اما باز هم قادر نبود سرزمین به زیر آب رفته ای بزرگی را در آن حدود از منطقه پیدا کند. در نهایت اینگونه نتیجه گیری کردند که بر خلاف نقشه های قدیمی، واقعاً چنین جزیره ای وجود نداشته است.

با این وجود هر کسی حاضر نبود این ایده را باور کند که نقشه نگاران کهن به سادگی دچار اشتباه شده اند. بعد از این نتیجه گیری، یک تئوری توطئه در مورد جزیره به راه افتاد و بیانگر این بود که ایالات متحده به طور مخفی آن را بمباران و تکه تکه کرده تا ادعای مالکیت خود بر نفت های منطقه را مستحکم تر سازد. با این حال خولیو زامورا (Julio Zamora) رئیس انجمن جغرافیای مکزیک به وب سایت لونلی پلَنِت (Lonely Planet) گفت که نقشه نگاران قرون شانزدهم و هفدهم میلادی معمولاً نقشه های خطا داری طراحی می کردند تا دشمنان کشورهایشان نتوانند جای آنها را پیدا کنند.

۴ – جزیره سندی (Sandy Island) – وسیع تر از منهتن، بدون داشتن وجود خارجی

این تصویری از جزیره سندی است که توسط نقشه گوگل نمایش داده شده، اگرچه در کنار آن توضیحی قرار دارد که حکایت از ناموجود بودنش دارد.

جزیره سندی که به نام جزیره سیبِل (Sable Island) هم شناخته می شود، موقعیتی در میان قاره استرالیا و جزیره کالدونیای جدید (New Caledonia) که تحت کنترل کشور فرانسه بوده و واقع در دریای مرجان است دارد. براساس آنچه به تصویر کشیده شده، طول آن ۲۴ کیلومتر و محدوده ای ۱۱۷ کیلومتر مربعی را در اختیار دارد که با یک حساب سرانگشتی، می توان آن را در حدود یک و نیم برابر ابعاد شهر منهتن تخمین زد.

لااقل این چیزی است که در نقشه های پر تعداد و از سال ۱۹۰۸ میلادی تا به همین امروز که سر و کله گوگل مپ هم پیدا شده به تصویر کشیده شده است. ولی مشکل اینجاست که وقتی محققان دانشگاه سیدنی در سال ۲۰۱۲ با کشتی به آب و منطقه ای که جزیره سندی در آن قرار داشت رفتند، چیزی جز اقیانوس پیدا نکردند.

“هم روی نقشه گوکل اِرث (Google Earth) و هم روی نقشه های دیگر بود و ما رفتیم تا بررسی کنیم ولی هیچ جزیره ای وجود نداشت. واقعاً گیج شده ایم” این ها گفته های دکتر ماریا سیتِن (Maria Seton) یکی از محققانی است که این ماجرا را در سال ۲۰۱۲ در یکی از مصاحبه های بی بی سی توضیح داد.

با این حال موضوع خیلی عجیب تر این است که عده ای از مردم هم مشاهده کردن جزیره سندی را گزارش کرده اند، البته نه به تازگی. در سال ۱۷۷۲ میلادی یک کاوشگر انگلستانی به نام جیمز کوک (James Cook) از فاصله نزدیک از کنار این جزیره عبور کرد، ظاهراً بعد از این ماجرا در سال ۱۸۷۶ دریانوردان کشتی انگلیسی وِلاسیتی (Velocity) هم از کنار آن عبور کرده اند. اما هیچکس پایش را هم روی آن نگذاشت.

هنوز این دو مورد آخر کمی مشکوک به نظر می رسند. محققان استرالیایی تصمیم گرفتند تا به ملاقات این جزیره بروند چرا که نقشه های سوناری که از کف آب دریا تهیه شده بود، جایی را نشان می داد که جزیره سندی قائدتاً باید در آنجا آرام گرفته باشد. از طرف دیگر زمین شناسان هم در شگفت بودند که چطور تکه ای از یک سرزمین می تواند بدون داشتن زیر ساخت یا کوه دریایی، بر روی آب شناور بماند. چنین موضوعی اصلاً پذیرفتنی و قابل باور نیست. نهایتاً مشخص شد که این طور نبوده است.

نقشه های گوگل در قسمت توضیحات جزیره سندی از کلمه “ناموجود” استفاده کرده اما هنوز تصویری را از نمای سطح جزیره سندی نمایش می دهد.

۳ – جزیره موریس (Mauritia) – غیب شده در دوران دایناسورها

چشم اندازی از شبه جزیر لو مورن برابانت (Le Morne Brabant) در نوک جزیره موریس که پر است از غارهای سنگی یکپارچه شده در کنار هم.

موریس در جایی قرار داشت که امروزه از آن به عنوان اقیانوس هند (Indian Ocean) یاد می شود. جزیره ای که هیچکس رنگ آن را هم ندید. دلیل هم محو شدن آن در دوره ای بود که هنوز دایناسورها روی زمین حضور داشتند و خبری از حضور انسان ها نبود. پس از کجا می توان فهمید که چه شکل و شمایلی داشته؟

داستان وجود جزیره موریس از جایی آغاز می شود که نام رودینیا (Rodinia)، ابر قاره ای باستانی که زمانی تمامی سرزمین های خشک روی کره زمین را شامل می شد به سر زبان ها افتاد. در حدود ۷۵۰ میلیون سال پیش، رودینیا شروع به قطعه قطعه شدن کرد و یکی از بخش هایی که از آن جدا شد، جزیره موریس بود. ابعاد آن زمان موریس در حدود یک چهارم اندازه جزیره ماداگاسکار امروزی است.

موریس برای سال های طولانی عمر کرد اما ۸۵ میلیون سال پیش، همراه با تغییر مکان خشکی های زمین، این قاره کوچک شروع به متلاشی شدن کرد. تا اینکه سرانجام در اقیانوس غرق و ناپدید گشت.

اما احتمالاً تکه هایی از جزیره موریس بر روی سطح اقیانوس هند باقی مانده است. حتی ممکن است برخی از قسمت های این جزیره گم شده در عمق زمین، در حدود ۱۰ کیلومتری زیر آنچه امروز جایگاه جزیره موریس شناخته می شود قرار داشته باشد. این جزیره آتشفشانی که خیلی کوچک تر از خود موریس است، یک بار در حدود ۹ میلیون سال پیش سر از آب بیرون آورد. در سال ۲۰۱۳ زمانیکه دانشمندان شن های سواحل این جزیره را بررسی کردند، کاشف به عمل آمد که این شن ها حاوی مواد معدنی ای هستند که مربوط به سال های خیلی دور و زمانی که جزیره هنوز پوسته ای از یک قاره بوده باز می گردد. این دستاورد دلیلی شد تا آنها باور کنند که جزیره موریس زمانی وجود داشته است.

۲ – جزیره سارا اَن (Sarah Anne Island) – از مفقود شدن تا اشتباهی ثبت شدن

جزیره سارا اَن ظاهراً در نزدیکی ساحل جزیره کریسمس (Christmas Island) (همانطور که در تصویر می بینید) قرار داشته، اما مشخص شد که شاهدان این جزیره مختصات جغرافیایی آن را اشتباه نوشته اند.

در سال ۱۸۵۸ هنگامی که خدمه یک کشتی به نمایندگی از شرکت بزرگ نیویورک گوآنو (New York Guano) در آب های اقیانوس آرام در پی جستوجوی منبع و منشاء هایی از کود مرغی پرندگان دریایی بودند (البته باور اینکه زمانی چنین تشکیلاتی وجود داشت کمی خنده دار است)، جزیره ای را کشف کردند. آنها نام این جزیره را سارا اَن گذاشتند و مالکیت آن را از آن شرکت خود دانستند. این افراد عرض جغرافیایی ۴ شمالی و طول جغرافیایی ۱۵۴.۲۲ غربی را برای مختصات محل قرار گیری این جزیره ثبت کردند. در نقشه های دریانوردان هم این جزیره اندکی متمایل به شمال شرق جزیره کریسمس قرار داشت، اما ۱۵ سال بعد زیردریایی یو اس‌ اس پورتسموث (USS Portsmouth) تلاش کرد تا جزیره سارا اَن را در همان مختصات جغرافیایی پیدا کند اما اصلاً موفق نشد. با این وجود مقاماتی که وظیفه طراحی نقشه های ایالات متحده را بر عهده داشتند نخواستند تا عدم وجود داشتن این جزیره را بپذیرند.

تمامی اتفاقات بالا تا تاریخ ۱۹۳۷ بی اهمیت ماند، تا اینکه در این سال ستاره شناسان خود را برای مشاهده یک پدیده گرفتگی آماده می کردند. این پدیده گرفتگی قرار بود حدود ۷ دقیقه به طول بیانجامد و دانشمندان دریافتند که تنها سرزمین خشک روی اقیانوس آرام که آن زمان می توانست برترین و مناسب ترین نقطه برای نظاره آن باشد همین جزیره سارا اَن بود.

همین شد که نقشه سازان دولتی یک بار دیگر به سراغ بررسی نقشه های خود رفتند. نتیجه گیری که به عمل آمد این شد که در این میان یک نفر در تعیین مختصات جغرافیایی این جزیره دچار اندکی اشتباه شده است. عرض جغرافیایی می بایست ۴ جنوبی ثبت می شد که همخوانی درستی با مختصات جغرافیایی جزیره این دیپِن دِنس (Independence Island) (یا جزیره مالدِن)، که یکی دیگر از سرزمین های بزرگ نزدیک به جزیره کریسمس است داشت. برای همین جزیره سارا اَن تنها جزیره ای است که بر اثر یک اشتباه محاسباتی برای همیشه ناپدید شد.

۱ – جزیره کِین (Kane) – شبه جزیره ای که زمانی یک جزیره بود

اولودِنیز (Oludeniz) دهکده و تفرجگاه ساحلی کوچکی در جنوب غرب کشور ترکیه است و نقطه اتصال دریای اژه (Aegean) و آب های مدیترانه ای می باشد. جزایر گاریپ (Garip Islands) هم در دریای اژه قرار گرفته اند اما خالی از سکنه هستند.

جزایر گاریپ، یک جفت جزیره کوچک هستند که در دریای اژه و فاصله چند صد متری خط ساحلی کشور ترکیه آرام گرفته اند و اصلاً به نظر نمی رسد که موضوع جالب توجهی در موردشان وجود داشته باشد. اما خیلی قبل تر در سال ۴۰۶ پیش از میلاد مسیح، زمانی که این دو با نام جزایر آرجینوسا (Arginusae Islands) شناخته می شدند، در نزدیکی منطقه ای قرار داشتند که بسیار با اهمیت بود. علت هم این است که اینجا نقطه نبرد دریایی میان شهرهای آتن و اِسپارتا بود که به جنگ پلوپونز (Peloponnesian) مشهور شد.

نکته عجیب داستان این است که بر اساس منابع مکتوب باستان در حقیقت به جای دو جزیره، سه جزیره آرجینوسا در این منطقه وجود داشته است. ظاهراً سومین جزیره محل قرار گرفتن شهر بندری و باستانی کِین بوده. برای سال های طولانی اهل علم بر اثر این تناقض دچار سردرگمی می شدند، چرا که حالا این منطقه به یک شبه جزیره تبدیل شده. نقشه های امپراطوری عثمانی نشان می داد که این جزیره لااقل از قرن ۱۵، بخشی از سرزمین اصلی کشور ترکیه بوده است.

پس از آن محققان در سال ۲۰۱۵ نهایتاً پاسخ این معما را پیدا کردند. آنها با سوراخ کردن عمیق زمین توانستند مدرکی که شامل بقایای بندرگاه باستانی بود را پیدا کنند و متوجه شوند که این شبه جزیره، واقعاً یک زمان برای خود جزیره ای بوده است. ظاهراً در زمان هایی پیش از قرن پانزدهم میلادی، زمین لرزه ها یا رسوب و فرسودگی ناشی از مزارع کشاورزی، دلیلی شد تا تشکیل یک پل زمینی بزرگ را بدهد.

منبع: adventure.howstuffworks