مبارزه با تغییرات اقلیمی از موضوعات مهم در جهان محسوب می شود که باید برای مقابله با ان راه کار هایی منطقی ارائه شود تا از پیشرفت این تغییرات جلوگیری شود. یکی از این راه کار ها، اسپری کردن هواپخش ها به داخل اتمسفر می باشد. اما خود این راه حل نیز می تواند باعث بوجود آمدن مشکلات دیگری شود که باید ارزیابی های مرتبط با آن صورت گیرد تا عملی بودن یا نبودن آنها مشخص شود.به گزارش سرویس اخبار علمی تک نیوز، دو مشکل اساسی مرتبط با تغییرات اقلیمی عبارتند از گاز های گلخانه ای و تابش های خورشیدی که گاز های گلخانه ای را می توان با انجام عملیات های ساده ای از جو پاک کرد اما مشکل اساسی تابش خورشیدی می باشد که محققان برای مبارزه با این پدیده راهکاری ارائه داده اند که در آن باید موادی از جنس سولفات به استراتوسفر اسپری شوند تا جذب تابش های خورشیدی توسط زمین را کاهش دهند. ایده ی پخش هواپخش ها به استراتوسفر (SAI)، از گاز های منتشر شده از فوران کوه پیناتوبو در سال ۱۹۹۱ گرفته شده است که باعث کاهش ۰.۵ درجه سانتیگرادی دمای جهانی هوا شد.
محققان تأثیرگذاری و هزینه های توسعه این روش در ۱۵ سال آینده را مورد بررسی قرار داده اند و به این نتیجه رسیدند که با این کار تابش جذب شده توسط زمین به نصف کاهش می یابد و نیم دیگر این تابش به فضا بازتاب می شود. بر اساس فرضیه های ارائه شده در رابطه با موضوع تغییرات اقلیمی توسط محققان، باید سولفات ها در ارتفاع ۲۰ کیلومتری (۱۲ مایلی) پخش شوند. همچنین باید با کمپانی های بزرگ صحبت شود تا هزینه های اجرای این پروژه را تأمین کنند.
Wagner می گوید: “ما نمی توانیم قضاوت دقیقی در مورد میزان اثربخشی این روش جلوگیری از تغییرات اقلیمی یا باید ها یا نباید ها را داشته باشیم اما می دانیم با توجه به تکنولوژی موجود این روش عملی است. این روش، روشی ارزان می باشد و اگر از امروز آغاز شود تا ۱۵ سال آینده هر سال نیازمند ۲.۵ میلیارد بودجه در هر سال می باشد.”
محققان خاطرنشان می کنند که این محاسبات تنها شامل هزینه های توسعه و مستقیم عملیاتی می شود، نه هزینه های غیر مستقیم مربوط به نظارت یا اندازه گیری تاثیرات چنین برنامه ای. این هزینه ها شامل هزینه های طراحی ها و ساخت هواپیماهای جدید برای عملی ساختن این پروژه می باشد. هرچند بر اساس تحقیقات انجام شده در گذشته با ایجاد اصلاحات و تغییراتی در هواپیما های کنونی نیز می توان آنها را آماده ی پرواز کرد.
اما اسمیت می گوید: “استفاده از هواپیماهای کنونی نشدنی است! طبق فرضیات موجود باید از هواپیماهای جدیدی استفاده شود که توانایی پرواز در ارتفاع ۲۰ کیلومتری را داشته باشند زیرا هیچکدام از هواپیماهای امروزی چنین قابلیتی را ندارند.”
هواپیماهای مورد نظر که بتوانند در چنین ارتفاعی پرواز کنند باید دارای وزنی معادل وزن هواپیماهای مسافربری امروزی باشند اما بال های آنها باید دو برابر شود همچنین قدرت موتور آنها نیز باید دوبرابر شود و بجای مجهز شدن به ۲ موتور باید ۴ موتور داشته باشند تا بتوانند در ارتفاع ۲۰ کیلومتری پرواز کنند که هواپیماهای مسافر بری توانایی پرواز در ارتفاع ۱۰ کیلومتری را دارند. همچنین این هواپیماها باید دارای حجم بزرگی از فضای خالی باشند تا بتوانند ماده مورد نظر را در خود پر کرده و به ارتفاع مورد نپر ببرند.
بر اساس تخمین های زده شده در رابطه با هزینه ها، هر هواپیما مبلغی در حدود ۲ میلیارد را به خود اختصاص می دهد و ۳۵۰ میلیون هزینه نیز برای تعمیرات موتور های آنها برآورد شده است. محققان می گویند که پروژه در سال اول با ۸ هواپیما آغاز می شود و تا سال ۱۵ ام، تعداد هواپیماها به عدد ۱۰۰ می رسد. همچنین تعداد پرواز ها در سال اول برای پیشرفت در پروژه ۴۰۰۰ پرواز می باشد که تعداد پرواز ها در سال ۱۵ ام به عدد ۶۰۰۰۰ می رسد. با توجه به ارزیابی مسائل مالی و مهندسی در روش SAI مسئله این نیست که ما نمی توانیم. ما می توانیم اما آیا این کار عملی است؟ جهت دیدن دیگر خبرهای علمی فناوری، به صفحه اخبار فناوری مراجعه کنید.
