به نقل از توریستگاه:تغییر رنگ دریاچه ای در قلب ملبورن در ماه مارس در اینترنت غوغایی پرشور به پا کرد. مسئله ای خارق العاده که تداعی کننده نوستالژی شیرین از داستان های علمی و تخیلی است. اما در اینجا دیگر تخیلی در کار نیست و این یک پدیده طبیعی می باشد. می توان از این دریاچه به عنوان زیستگاه موجودات تک سلولی نام برد، میکروب هایی نمک دوست که عامل ایجاد نوعی رنگدانه به نام کاروتنوئید می باشند. مارک نورمن (Mark Norman) زیست شناس پارک ویکتوریا و کسی که مدیریت دریاچه را برعهده دارد، می گوید: چقدر زیباست جدال جذاب طبیعت با نیروها و ابزارآلات بشری، جدالی که در آن سیستم طبیعت کاری می کند که از دست هیچ یک از علوم و فن آوری بشر برنمی آید.
بنا به گفته دکتر نورمن این رخداد سالانه زمانی که هوا گرم و خشک می شود به وقوع می پیوندد. زیرا با گرم شدن هوا میزان تبخیر آب دریاچه افزایش می یابد از این رو شوری آب آن تقریباً هشت تا ده برابر آب اقیانوس زیاد می شود. غلظت بالای نمک در آب دریاچه فعالیت های باکتری های موجود در آن را افزایش می دهد، باکتری ها در کنار نمک و با استفاده از نورخورشید شروع به تولید رنگدانه کاروتینوئید می کنند، رنگدانه ای که باعث تغییر رنگ آب دریاچه و صورتی شدن آن می شود. کاروتینوئید همچنین به عنوان یک فیلتر برای محافظت از کلروفیل عمل می کند، بدین ترتیب که مانند یک عینک آفتابی بر روی سلول های کلروفیل می نشیند و به آنها در انجام فتوسنتز کمک می کنند.
در سرزمین های خشک استرالیا فرصت های متعدد دیگری برای بازدید از دریاچه های صورتی که بر اساس مکانیزم ذکر شده تغییر رنگ داده اند، وجود دارد. مکان هایی مانند پارک ملی ماری سان سِت (Murray-Sunset National Park) یا در نزدیکی دیمبولا (Dimboola) در ویکتوریا، هات لاگوون (Hutt Lagoon) و دریاچه هیلییِر (Lake Hillier) در غرب استرالیا میزبان این رخداد طبیعی خارق العاده هستند. البته نقاط دیگری از دنیا مانند اسپانیا، سنگال، آذربایجان، شبه جزیره کریمه، بولوی، کنیا و مکزیک شاهد این پدیده زیبا و دریاچه هایی شگفت انگیز به رنگ صورتی و قرمز می باشند. در برخی از موارد از نمک و رنگ دانه های کاروتینوئید این دریاچه به منظور استفاده از آنها به عنوان طعم دهنده، ذوب کننده یخ، رنگ های خوراکی و گاهاً دارو برداشت می شود.
در برخی از دریاچه ها میگوهای آب شور در کنار جلبک های تولیدکننده کاروتنوئید زندگی می کنند، میگوها از این جلبک ها به عنوان تغذیه استفاده می کنند و بعد از خوردن آنها به رنگ صورتی درمی آیند. دکتر نورمن معتقد است تغییر رنگ این دریاچه ها نمایانگر زنجیره غذایی در میان جانداران ساکن در آن است. این میگوهای غنی از کاروتنوئید، منبع غذایی بسیار مهمی برای فلامینگوها محسوب می شوند.
دریاچه لاس سالیناس د ترُبیخا (Las Salinas de Torrevieja) نمونه ای دیگر از این دریاچه هاست، مکانی که در روز آفتابی با افزایش غلظت آب دریاچه و میزان نمک در آن میزبان هزاران فلامینگو و گونه های دیگر از گیاهان و جانواران می باشد. لاگونا کُلُرادا (Laguna Colorada) در بولوی پذیرای نادرترین گونه های فلامینگو در جهان مانند بال آتشی جیمز و بال آتشی آندی می باشد. این دریاچه کم عمق در پارک ملی ادواردو آوارورا آندییِن فونا (Eduardo Avaroa Andean Fauna National Reserve) قرار گرفته، مکانی شگفت انگیز و محل زندگی جاندارانی مانند خزندگان، روباه ها و شترهای بی کوهان آمریکایی. این دریاچه کم عمق اما بزرگ بر روی ارتفاعات کوه آند نشسته، دریاچه ای شگرف که به دلیل داشتن جلبک ها و رسوبات به رنگ قرمز دیده می شود. مواد معدنی و جلبک های موجود در دریاچه ها می توانند خالق رنگ هایی متعدد در آب آنها شوند مانند لاگونا ورده (Laguna Verde) که آب های آن به رنگ زمردی دیده می شود.
بهترین راه برای دسترسی به پارک وِست گِیت (Westgate Park) و بازدید از دریاچه صورتی رانندگی در امتداد مسیر پل، گرفتن تاکسی و یا پیاده روی است. این پارک در فاصله ۰.۸ کیلومتری تا مرکز شهر قرار دارد. مناسب ترین زمان برای بازدید از این دریاچه خارق العاده در وسط روز و زمانیکه خورشید با تمام شکوه خود در آسمان می درخشد، خواهد بود. اما توجه داشته باشید که ترکیب آب های صورتی در هنگام غروب آفتاب امکان پذیر می باشد. دقیقاً در مجاورت درب پارک دریاچه آب شیرینی یافت می شود، گرچه آب های این رودخانه صورتی نیست اما این مکان زیبا جذابیت های منحصر به فرد خودش را دارد و زیستگاه بیش از ۱۴۰ گونه از انواع پرندگان می باشد.
منبع: mobile.nytimes
