مجله نماوا، محسن جعفری راد
یک: یکی از برگ‌های برنده‌ی «پوست» ساخته‌ی برادران ارک توجه به تنوع ژانر است؛ بالاخره فیلمسازی پیدا شد و به رئالیسم پایین شهر فکر نکرد و پیشنهاد تنوع ژانر داد. آن هم در سرزمینی که آنقدر تنوع قوم و نژاد دارد که دارای پتانسیلی غنی برای فیلمسازی و یافت موضوع و سوژه است.
دو: اگر فیلم را در ژانر یا زیر ژانر وحشت تلقی کنیم ، مولفه‌هایش به خوبی رعایت شده، از فرم دیداری که بر سایه‌ها تاکید دارد تا باند صوتی غنی فیلم که واقعا جزو امتیازات مثبت است. نمی‌توان فیلم «پوست» را بدون باند صوتی‌اش در نظر گرفت.
سه: لوکیشن و آکساسوار به هیچ وجه مثل اغلب فیلم‌ها تزئینی و بی‌هویت نیست و تا حد یک شخصیت توانسته هویت پیدا کند که نشان می‌دهد برادران ارک کاملا بر موضوع و عینیت بخشیدن به آن تسلط داشته‌اند. از ساز قدیمی و نوازنده مشهور گرفته تا نوع شغل‌ها مثل دوختِ کیفِ چرم که می‌تواند منحصر به جغرافیای فیلم باشد.
بازی‌های باورپذیر بازیگران بومی
چهار: بازی‌ها کاملا باورپذیر است و با اینکه از بازیگران بومی استفاده شده کاملا دلنشین ظاهر شده‌اند.آن هم در سینمایی که همه به فکر استفاده از ستاره و چهره هستند، استفاده نکردن از چهره، ریسک بزرگی است که برادران ارک به خوبی آن را پذیرفته‌اند.
پنج: اما مهمترین نقطه قوت فیلم جهان‌بینی فیلمسازان در لایه‌های زیرین معنایی فیلم است که با تمهید نشانه‌گذاری توانسته‌اند این جهان‌بینی را به ثمر برسانند. از درخت جلوی مغازه کیف‌دوزی یا کیف‌فروشی تا نوع حسادت و کینه‌توزی مادر مرد که با توجه به طراحی صحنه و لباس و به خصوص استفاده عالی از موسیقی، نتیجه موفقی داشته است. همان طور که فیلم کوتاهِ «حیوان» توجه‌ها را به این دو فیلمساز جلب کرده بود، «پوست» هم نوید ظهور دو فیلمساز مستعد را در عرصه‌ی سینمای بلندی حرفه‌ای می‌دهند.
