مجله نماوا، حمید عبدالحسینی
اوایل دهه ۷۰ اوج خودنمایی فیلم‌های ژانر اکشن و به اصطلاح حادثه‌محور در سینمای ایران محسوب می‌شود که جمشید هاشم‌پور پای ثابت اغلب این فیلم‌ها در شمایل یک قهرمان است. «نیش» نخستین فیلم همایون اسعدیان است و برای یک کارگردان اول، ساخت چنین فیلمی با صحنه‌های اکشن، آن هم با امکانات آن روزهای سینمای ایران نوعی بلندپروازی به حساب می‌آید؛ اما باید گفت اسعدیان در گام نخست نمره قابل قبولی دست‌کم در پردازش صحنه‌های اکشن فیلمش می‌گیرد و موفق می‌شود یک فیلم خوش ریتم و سر و شکل‌دار را دراین گونه‌ی مهجور سینمایی در ایران بیافریند.
اگرچه فیلم برمدار الگوهای امتحان پس داده چنین آثاری استوار است اما در برخی موارد از جمله سوژه و قصه به بدعت‌هایی دست می‌زند که تازگی دارد و می‌تواند طیف علاقه‌مندان به این ژانر از یک سو و سایر دوستداران سینمای بدنه را که ممکن است به سایر گونه‌ها از جمله ملودرام، کمدی و… گرایش داشته باشند به دلیل جذابیت‌های داستان به خود جلب کند. حضور جمشید هاشم‌پور به عنوان بازیگر اغلب ثابت چنین فیلم‌هایی در کنار ابوالفضل پورعرب که درآن سال‌ها جوان اول سینمای ایران بود باعث ایجاد ترکیبی کنجکاوی‌برانگیز در اذهان اغلب سینمادوستان در آن دوران شد و با استقبال خوب مخاطبین مواجه شد.
«نیش» در فیلمبرداری بخصوص صحنه‌های درگیری و زد و خورد و تیراندازی به سبب تحرک و پویایی بازیگران و همین‌طور میزان لوکیشن‌های بیرونی در زمره فیلم‌های سخت طبقه‌بندی می‌شود که با درایت و خلاقیت‌های زنده‌یاد فرج‌الله حیدری و نیز کاردانی تیم تهیه و تولید خود، موفق شده به راندمان قابل اعتنایی در قیاس با فیلم‌های این چنینی برسد. نکته دیگر در «نیش» پرداختن به یک شخصیت در قامت یک قهرمان است که سینمای ایران از دوره‌ای به بعد به دلیل برخی محدودیت‌ها با مشکلاتی در تصویر کردن آن روبه‌رو شد و ساخت فیلم‌هایی چون «نیش» مجالی برای بروز و ظهور دوباره چنین کاراکترهایی بود و این را نیز می‌توان یکی دیگر از عوامل اقبال مخاطبین به چنین آثاری تلقی کرد که البته سینمای ایران به دلیل حرکت به سمت کمی‌انگاری و عدم توجه به کیفیت، در سال‌های بعد با نوعی اشباع و در نهایت فروکش کردن تب تولید این فیلم‌ها مواجه شد و تا امروز از جریان‌سازی دوباره‌ی این آثار چیزی به چشم نخورده است. جریانی که اگر در بستری درست متولد می‌شد و ادامه می‌یافت شاید می‌توانست یک نقطه‌ی امید محسوب شود. نقطه‌ی امیدی برای پررونق ساختن سالن‌ها وقتی که مخاطب از فیلم‌های تکراری و یکنواخت خسته شده است.
