عکس های دیدنی از مکان های مقدس متروکه در جهان (قسمت دوم)

بوروبودور (Borobudur)، جاوه مرکزی، اندونزی

تعداد کمی از مکان های جهان می توانند با زیبایی منظره طلوع خورشید بر فراز بوروبودور، بزرگترین معبد بودایی جهان که کوه مراپی در پس زمینه آن است، رقابت کنند. با این حال، یک پارادوکس تاریک در پس این تصویر آرام وجود دارد؛ مراپی یک کوه آتشفشانی است و بسیاری از دانشمندان اکنون بر این باورند که فوران‌ ها و زمین‌ لرزه‌ های بین سال‌ های ۹۲۸ و ۱۰۰۶ راهبان را به ترک بوروبودور سوق داده است. کاشفان بریتانیایی و هلندی این مجموعه را تنها در سال ۱۸۱۴ “دوباره کشف” کردند و پس از آن بازسازی شد.

پادشاهی ماتارام (Mataram) بوروبودور را در حدود سال ۸۲۴ پس از میلاد بنا کرد. این بدان معناست که قبل از محو شدن آثار آن در جنگل، حدود ۲۰۰ سال حکومت کرده است. در عمل، بوروبودور به عنوان یک کتاب جامع غول پیکر عمل می کند، بطوری که ۱۰ حلقه متحدالمرکز آن نشان دهنده پله های صعودی مورد نیاز برای دستیابی به کمال بودا است.

سن خوان پارانگاریکوتیرو(San Juan Parangaricutiro)، استان میچوآکان، مکزیک

سیلی از خاکستر و گدازه شهر سن خوان پارانگاریکوتیرو را در سال ۱۹۴۳ ویران کرد، با این حال این برج کلیسا همچنان با افتخار از بالای آوارهای سیاه سر بر آورده است. این مواد در طول هشت سال بعد انباشته شد و جوان‌ ترین آتشفشان جهان، کوه پاریکوتین را ایجاد کرد که در نهایت به ارتفاع ۲۸۰۰ متر رسید.

این کلیسای به سبک بازیلیکا احتمالا به دلیل وجود تخته‌ های محکم مهندسی شده که راهبان آگوستینی در اواسط دهه ۱۶۰۰ هنگام شروع به ساخت و ساز از آن استفاده کردند، از فوران‌ ها جان سالم به در برده است. زائران به کلیسای قدیمی سرازیر می شدند تا از دیدن صلیب معروف معجزه گر ال سنور د لوس میلاگروس (El Señor de Los Milagros) (ارباب معجزات) شگفت زده شوند. از سال ۱۹۴۳ یک شهر جدید در کنار شهر قدیمی ایجاد شده است. کلیسای آن تصویر چوبی یک قدیس را در خود جای داده است که ساکنان محله فراری از پناهگاه سابق به آنجا پناه بردند. عجیب است که نام این شهر به معنای سنت جان روتختی است.

سنوت مقدس (Sacred Cenote)، ایک کیل (Ik-Kil)، مکزیک

مایاها به طور کاملا منطقی سنوت ایک کیل، یک چاه طبیعی غنی از آب های زیرزمینی، که اگر در شبه جزیره یوکاتان بود، خشک شده بود را گرامی می دارند. اما آرامش آن واقعا فریبنده است. اسکلت های کشف شده در اعماق آب، همراه با اشیای یشم و طلا، از قربانی های انسانی برای خدای باران چاک (Chaac) حکایت می کنند که در نزدیکی شهر چیچن ایتزا قرار دارد و توسط مایاها در قرن ششم پس از میلاد تاسیس شد و در قرن دهم پس از میلاد توسط تولتک ها فتح شد. چیچن ایتزا حاوی سرنخ‌ های فرهنگی ترسناک‌ تری است، از جمله معبد جگوارها، مجسمه‌ های مار زنگی، اهرام تشریفاتی و یک زمین بازی برای تلاچتلی، یک بازی مقدس با توپ که در آن تیم‌ های بازنده به معنای واقعی کلمه سر خود را از دست می‌دهند.

بکان (Becán)، یوکاتان، مکزیک

این معبد در بکان احتمالا هیولای زمینی ایتزامنا را که ماسک‌ های گچبری شده غول‌ پیکری در محل قرار دارد را گرامی می دارد. نخبگان مایا در اتاق‌ های بزرگ نزدیک مرکز شهر زندگی می‌ کردند، در حالی که پلکان‌ های کاذب و تونل‌ های مخفی نشان می‌ دهند که بکان یک مرکز و هدف نظامی بوده است. بکان قبل از اینکه در سال ۱۲۰۰ میلادی رها شود، در حدود سال ۵۰۰ میلادی پس از یک افول طولانی به طور چشمگیری احیا شد.

استون هنج (Stonehenge)، ویلتشایر، انگلستان

همه ساله مردم برای جشن گرفتن انقلاب زمستانی و تابستانی به استون هنج می روند. اما واقعا این مکان برای مردم عصر نوسنگی و عصر مفرغ که آنجا را می ساختند و عبادت می کردند چه معنایی داشته است؟ پاسخ آن هنوز یک راز پنهان است.

ما می دانیم که استون هنج در شش مرحله بین سال های ۳۰۰۰ تا ۱۵۲۰ قبل از میلاد ساخته شده است. این بنای یادبود دایره‌ ای شکل منحصر به‌ فرد شامل سنگ‌ های سارسن به‌ شکل مصنوعی، همراه با سنگ‌ های کبود کوچکتر است که بریتانیایی‌ های ماقبل تاریخ آنها را از جنوب ولز تا ۲۴۰ کیلومتر دورتر حمل کردند. محققان این نظریه را مطرح کرده‌ اند که استون‌ هنج به‌ عنوان یک «رایانه» پیش‌ بینی‌ کننده کسوف، بنای یادبود مردگان اجدادی، محل تجمع فصلی واقع در تقاطع سایر مکان‌ های ماقبل تاریخ، یا مکانی برای شفای مقدس عمل می‌ کرده است.

کلیسا، ریشنسی (Reschensee)، تیرول جنوبی، ایتالیا

مانند یک بنای افسانه ای، یک مناره کلیسای رومی که قدمت آن به سال ۱۳۵۵ بر می‌ گردد، بر فراز سطح ریشنسی قرار دارد. با این حال در سال ۱۹۵۰، این تصویر برای ۱۵۰ خانواده که مجبور به فرار از سیل عمدی روستای خود برای ایجاد یک آب انبار شده بودند، شبیه یک کابوس بود.

ویتبی ابی (Whitby Abbey)، یورکشایر شمالی، انگلستان

ساختار متروکه‌ ای که امروز می‌ بینیم، سومین کاربری ویتبی ابی است، یک کلیسای گوتیک زیبا که برای اولین بار در حدود سال ۱۲۲۵ ساخته شد، اما به دلیل کمبود بودجه، تنها دو قرن بعد تکمیل شد. این صومعه در سال ۱۵۳۹ پس از اختلاف هنری هشتم با رم تخریب شد و بسیاری از ساختمان‌ های مرتبط با آن نیز ویران شدند. بعدها قبل از اینکه نیروی دریایی آلمان با گلوله باران این صومعه را در طول جنگ جهانی اول بیشتر ویران کند، باد و باران بخش‌ هایی از ساختمان را از بین بردند.

کنیسه، ویدین (Vidin)، بلغارستان

برخلاف همسایگان اروپای مرکزی و شرقی بلغارستان، بیشتر یهودیان آن اشکنازی نبودند، بلکه از نوادگان پناهندگان یهودی سفارادی بودند که در سال ۱۴۹۲ از اسپانیا اخراج شدند. با این حال به طرز تقریبا شگفت انگیزی در اروپا، هیچ یهودی از بلغارستان به اردوگاه های مرگ تبعید نشد. اکثر یهودیان بلغارستان پس از جنگ به اسرائیل رفتند که روند زوال کنیسه ویدین را تسریع بخشید. حاکمان کمونیست پس از جنگ این ساختمان را تصاحب کردند و به ارائه خدمات در آنجا پایان دادند.

کلیسای ترای تیم (Trai Tim Church)، نام دین، ویتنام

کلیسای کاتولیک ترای تیم شبیه یک قطعه جذاب از نرماندی است که به یک ساحل ویتنامی پیوند خورده است و در سال ۱۹۲۷ زمانی که ویتنام بخشی از هندوچین فرانسه بود ساخته شد. این کلیسا هنوز هم پابرجاست، اما آخرین اهالی خود را در سال ۱۹۹۶ از دست داد. مانند بسیاری از کلیساها و روستاها در استان نام دین، این کلیسا هم قربانی فرسایش ساحلی شده است. با این حال، چارچوب آن هنوز باقی مانده است، همانطور که یک برج ناقوس که زمانی به عنوان فانوس دریایی نیز عمل می کرد، باقی مانده است.

کلیسای لوتران دره راکی (Rocky Valley Lutheran Church)، دولی (Dooley)، مونتانا، ایالات متحده آمریکا

تنها ساختمان قابل توجه باقی مانده در دولی، کلیسای دره راکی است که در سال ۱۹۱۵ ساخته شد و ۳۰ سال بعد متروکه شد. اقتصاد دولی پس از از بین رفتن مکرر محصولات، آتش‌ سوزی‌ های شدید، هجوم کرم‌ های آفت و زمستان‌ های سرد که باعث یخ زدن خطوط راه‌ آهن شده بود، فرو پاشید. در نهایت دولی به یک شهر ارواح تبدیل شد، یک روایت غم انگیز و نه غیر معمول برای رویای آمریکایی.

منبع: loveexploring