اولین پروژه موسیقایی «طرز تازه» بنیاد فرهنگی هنری رودکی با برگزاری کنسرت «تریو + یک» حسام اینانلو در تالار وحدت تهران شب خاطره انگیزی را برای موسیقی ایرانی رقم زد.
به گزارش خبرنگار مهر، کنسرت «تریو + یک» با مدیریت هنری حسام اینانلو از آهنگسازان و نوازندگان شاخص عرصه کمانچه نوازی به عنوان نخستین اجرای پروژه «طرزِ تازه» بنیاد فرهنگی هنری رودکی شامگاه روز جمعه چهارم آبان در تالار وحدت تهران شب باشکوهی را برای علاقه مندان و شنوندگان موسیقی ایرانی رقم زد.
«طرزِ تازه» عنوان طرحی است که در آن بنیاد فرهنگی هنری رودکی از ایده‌های گروه‌های موسیقی در سبک‌های مختلف از جمله ردیف دستگاهی، موسیقی نواحی و کلاسیک غربی حمایت‌های ویژه‌ای به عمل می‌آورد. این در حالی است که تلاش برای هموار ساختن شرایط مجوز و سالن اجرا، رصد مولفان موسیقی و استعدادهای نوپا، همراهی در ارائه و تولید آثار از جمله اقدامات پیش‌بینی شده این طرح برای همراهی هنرمندان است.
بخش اول این کنسرت به دونوازی کمانچه حسام اینانلو و فرزانه مهدی زاده اختصاص داشت که این ۲ هنرمند در قالب یک بداهه نوازی ۲ نفره آثاری را به صورت یکپارچه برای مخاطبان اجرا کردند. این در حالی است که در بخش دوم نیز عیسی غفاری نوازنده تار و پارسا نظری نوازنده کمانچه به حسام اینانلو و فرزانه مهدی زاده اضافه شدند تا با اجرای چند اثر موسیقایی در قالب یک موسیقی بدون تقطیع حال و هوای لذت بخشی را به مخاطبان و شنوندگان مشتاق آثار تازه در حوزه موسیقی ایرانی منتقل کنند.
حسام اینانلو از جمله هنرمندانی است که طی سال های اخیر نشان داده همواره به دنبال کشف راه های نوین و خلاقانه در ارائه و اجرای موسیقی ایرانی است. شرایطی که در تجربه های سال های اخیر چه به صورت انفرادی و چه به صورت همکاری با هنرمندان خلاق و پیشروی موسیقی کشورمان از جمله پیمان یزدانیان نتایج بسیار موثری را برای جلب مخاطب داشته و توانسته به مذاق شنونده ایرانی خوش بیاید. مسیری که این بار در اولین اجرای پروژه «طرز تازه» نتایج مثبت خود را نشان داد و فضایی را در کنسرت شب گذشته با ترکیبی از نوازندگان حرفه ای و جوان ایجاد کرد که می توان به توسعه این مسیر در جریان فعالیت های هنرمندان این عرصه امیدواری زیادی داشت.
آنچه در کنسرت «تریو + یک» پروژه «طرز تازه» پیش روی مخاطبان قرار گرفت، تلاش برای ارائه ای مطلوب از موسیقی ایرانی توسط یک گروه خلاق به سرپرستی حسام اینانلو بود که به عنوان هنرمندی برخاسته از مکتب موسیقی ایرانی سعی در ارائه یک پروژه متفاوت داشت. مسیری که با یک طراحی خلاقانه و بدون تشریفات در بخش اول کنسرت گاه در قالب تک نوازی و گاه در مسیر دونوازی قرار می گرفت و شرایطی را برای مخاطبان حاضر در سالن فراهم می ساخت که با سکوتی محض به شنیدن شکوه موسیقی ایرانی مشغول و از این ضیافت لذت ببرند. ضیافتی که که به پاس آنچه در تالار وحدت بعد از مدت ها رو در روی مخاطب قرار گرفته بود هم در بخش اول کنسرت و هم در بخش دوم با رضایت حداکثری مخاطبان مواجه و شب باشکوهی را برای آنها رقم زد.
در این چارچوب وقتی از موسیقی متفکر سخن می‌گوییم، بی‌تردید نظرات و دیدگاه های متفاوتی از سوی کارشناسان و مخاطبان این حوزه مطرح می شود. مسیری که جلوه‌ای از آن همواره در اغلب پروژه های حسام اینانلو به عنوان یک نوازنده پیشرو شنیده می‌شود که هم دربرگیرنده وابستگی‌های حسی و علمی او به خاستگاه و مبانی موسیقی ایرانی و هم ارائه ای از خلاقیت هنری است که به راحتی می تواند ذهن شنیداری مخاطب امروزی جامعه را که درگیر هزاران گیر و گرفتاری است به اعماق اندیشه و تفکر پرت کند و حتی می تواند نقشی به مثابه یک آرام‌بخش را برعهده داشته باشد. موسیقی هایی برآمده از مکتب مستحکم و جذاب موسیقی ایرانی که در مسیر انتقال تفکر حرکت می کند و می تواند دربرگیرنده سودمندی های پرشماری در دوران پر از تنش زندگی انسان معاصر باشد.
کنسرت «تریو + یک» حسام اینانلو که انتخاب مناسبی برای آغاز پروژه «طرز تازه» بنیاد رودکی به حساب می آید، مسیر موسیقایی مناسبی برای آغاز یک گفت‌وگوی موثر میان موسیقی ایران و مخاطب سختگیر امروزی بود که می‌تواند در مسیر پر از سختی و گرفتاری این سال های ارائه موسیقی ایرانی به عنوان یک پروژه مرجع و الگو مورد توجه مدیران و سیاستگذاران و حتی تهیه کنندگان عرصه موسیقی قرار گیرد. موسیقی که به واسطه همین تعداد اندک هنرمندان فعال در عرصه موسیقی ایرانی می‌تواند با یک نگاه نوآورانه مبتنی بر آموزه‌ها و آثار بزرگترهای این عرصه شرایط مطلوبی را در حوزه جذب مخاطب ایجاد کند. شرایطی که در آن مخاطب لزوما نیازی به یادگیری ابعاد فنی موسیقی ردیف دستگاهی ندارد و می تواند در بستر همین نگاه نوآورانه موسیقایی، شنونده موسیقی باشد که در آن از جلوه های به اصطلاح خلاقانه موسیقی ایرانی که بعضا آش شله قلمکاری را به مخاطبان ارائه می دهند، خبری نیست و نقش مهمی را در پرورش افکار شنونده با اعجاز موسیقی ایرانی ایفا کند.
طبیعتا در ارائه این اعجاز موسیقایی هنرمندانی بودند که در سال های قبل آثار بسیار ماندگاری را پیش روی مخاطبان قرار دادند، موسیقی‌هایی که در عین وفاداری به اصالت ها دربرگیرنده نوآوری های زیادی بود و فضایی را ایجاد کرد که این مسیر درست انتخاب شده، به هنرمندان این نسل منتقل و تبدیل به پروژه هایی شوند که ای کاش گستره آنها فقط معطوف به این پروژه ها نشود و منجر به ثبت مسیری پررنگ و تراز در توسعه کنسرت‌های جدی شوند.
