به نقل از ارز دیجیتال:
زمانی که فناوری ارزهای دیجیتال و بلاک چین مطرح شدند، واژه‌های جدیدی مثل کوین، توکن، پیش‌فروش، فروش‌جمعی و غیرمتمرکزسازی نیز به فرهنگ لغات اصطلاحات علمی ما اضافه شدند. از واژه‌های جدیدی که این روزها برای سازمان‌ها، پروژه‌ها و افراد بسیار جذاب شده می‌توان به ICCO ،ICO و IPO اشاره کرد. این اصطلاحات به لحاظ سمعی به یکدیگر شبیه بوده و برخی آنها را یکسان می‌پندارند اما در حقیقت تفاوت‌های بنیادین باهم دارند.
مفهوم عرضه‌ی اولیه سکه یا (Initial coin offering) که به اختصار ICO خوانده می‌شود، نخستین بار با پیدایش ارزهای دیجیتال به وجود آمد. عرضه اولیه سکه (ICO) راهی برای سرمایه‌گذاری جمعی (crowdfunding) استارتاپ‌ها است که شامل ایجاد و فروش توکن‌ها می‌شود. این توکن‌ها برای جمع‌آوری سرمایه‌ی اولیه‌ی مورد نیاز برای راه‌اندازی یک پروژه فروخته می‌شوند.
عرضه‌ی اولیه‌ی کوین قابل تبدیل یا (Initial Covertible Coin Offering) که به اختصار ICCO خوانده می‌شود، پس از عرضه‌ی اولیه‌ی سکه (ICO) قرار می‌گیرد و مربوط به تقسیم سهام یک شرکت بر مبنای توکن‌های خریداری شده در مرحله‌ی پیش‌فروش است. IPO و یا Initial Public Offering فرآیند عرضه‌ی اولیه‌ی سهام یک شرکت برای اولین بار در بورس با هدف جذب سرمایه و توسعه می‌باشد.
اما تفاوت‌های بنیادین ICO، IPO و ICCO چیست؟
در اینجا برخی از تفاوت‌های بنیادین این سه مفهوم عنوان شده است:
استراتژی
استراتژی اصلی ICO، جذب سرمایه‌ی اولیه برای پروژه و ورود به بازار است. مخاطب ICO اغلب استارتاپ‌ها هستند در حالی که IPO مربوط به زمانی می‌شود که یک شرکت به لحاظ مالی به ثبات رسیده و می‌خواهد سهامش را برای رشد و جذب سرمایه‌ی بیشتر در بازار عمومی، عرضه کند.
از تعاریف چنین استنباط می‌شود که ICCO ترکیب ICO و IPO است. پس از ICO، و جذب سرمایه‌ی اولیه، سهام شرکت بر حسب توکن‌های خریداری شده تقسیم می‌شود که به این فرایند ICCO می‌گویند.
مستندات
زمانی که یک شرکت از طریق IPO، سهامش را عمومی می‌کند، باید یک سند قانونی به نام دفترچه‌ی شناسانگر (prospectus) تهیه کند. این سند یک اعلان قانونی حاوی اطلاعات کلیدی شرکت و IPO بوده و با استانداردهای شفاف‌سازی سازگار است. ازطرف دیگر ICO نیاز به هیچ گونه سند قانونی ندارد. ICO ها تنها یک گزارش اولیه (White Paper) راجع به پروژه و اهداف اولیه آن است. white paper برای iCOها الزامی نیست اما دفترچه‌ی شناسانگر برای IPO الزامی است.
اعتبار
یک شرکت برای اینکه بتواند سهامش را در IPO تقسیم کند، باید یک سری پیش‌نیازها از جمله رکوردهای مربوط به جریان درآمدی تایید شده توسط یک شرکت حسابداری معتبر را داشته باشد. در ICO شرکت‌ها مجبور نیستند چهارچوب نظارتی خاصی را دنبال کنند. بیشتر ICOها تنها یک Whitepaper دارند که آن هم اجباری نیست. با ICCO، اعتماد سرمایه‌گذار به پروژه و افزایش ارزش سهام آن بیشتر می‌شود.
مدت زمان اجرا
عرضه‌ی اولیه‌ی سهام (IPO) یک فرآیند طولانی بوده و ممکن است تا ۶ ماه طول بکشد که دلیل آن الزام رعایت فرآیندهای قانونی است. ICO بسیار کوتاه‌تر است و مدت زمان آن وابسته به ماهیت پروژه می‌باشد. زمانی که شرکتی یک white paper و یا یک قرارداد هوشمند را منتشر می‌کند، می‌تواند کار خود را را با فروش جمعی شروع کرده که مدت زمان فروش بستگی به پروژه و درجه‌ی سختی آن دارد اما معمولا ۱ ماه به طول می‌انجامد. ICCO معمولا ۲ الی ۳ سال پس از ICO، انجام می‌شود.
مخاطب
عرضه‌ی اولیه‌ی سهام (IPO) با نهادهای سرمایه‌گذاری همچون بانک‌ها انجام شده و تنها بخش کوچکی از فرایند به سرمایه‌گذاران خرد مربوط می‌شود. از سوی دیگر ICO مخاطب عام دارد و شما برای اینکه مخاطب آن باشید تنها کافی است ارز دیجیتالی مانند بیت کوین و یا اتریوم داشته باشید که قابل تبدیل به توکن ICO مشخصی باشد. تمام افراد به ویژه آنهایی که در iCO سرمایه‌گذاری کرده‌اند مخاطب ICCO نیز هستند. با وجود اینکه ICO ،ICCO و IPO فرآیندهای مشابهی به نظر می‌رسند، در واقعیت متفاوت بوده و به صورت کلی هر سه فرآیند به توسعه‌ی یک شرکت کمک زیادی می‌کنند.
