بیماری های قلبی–عروقی (قسمت هفتم: نارسایی قلبی ۲)

به نقل از مجله سیب:

بیماری های قلبی – عروقی و سکته های قلبی و مغزی: اولین علت مرگ در دنیا

قسمت هفتم: نارسایی قلبی (۲)

در شماره پیشین اشاره کردیم که در نارسایی قلبی یا Congestive Heart Failure (CHF)، قلب نمی تواند خون کافی برای تامین نیازهای بدن را پمپ نموده و به سایر نقاط بدن بفرستد. همچنین اشاره کردیم که مهم ترین دلایل ایجاد نارسایی قلبی، بیماری های عروق کرونری، بالا بودن فشار خون، دیابت و سایر بیماری های قلبی مانند اشکالات دریچه های قلب یا روماتیسم قلبی می باشند. مهم ترین علائم اولیه نارسایی قلبی نیز تنگی نفس یا مشکل در تنفس، احساس خستگی و تورم پاها هستند. در این مقاله به چگونگی تشخیص بیماری، درمان و سایر توصیه ها برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی می پردازیم.

تشخیص بیماری: تشخیص بیماری بر اساس سابقه پزشکی و فامیلی، معاینه بیمار و سایر تستها و آزمایشات می باشد. همان طور که در قسمت اول این مقاله اشاره شد، مهم است که بین نارسایی احتقانی قلبی و بیماری عروق کرونری (Coronary Artery Disease) فرق گذاشته شود، زیرا در بیماری های عروق کرونری معمولا ساختمان قلب مشکل زیادی ندارد، بلکه رگ های تغذیه کننده قلب دچار تنگی و انسداد شده اند، در حالیکه در نارسایی قلبی، ساختمان قلب دچار مشکل شده و کارایی آن کاهش یافته است. خطر ابتلا در افراد بالای ۶۵ سال، دارای اضافه وزن و یا بیماری های زمینه ای مانند دیابت و بالا بودن فشارخون بیشتر می باشد. به همین دلیل پزشکان برای تشخیص یا رد این بیماری نیاز به گرفتن یک شرح حال بسیار دقیق از بیمار دارند. پزشکان معمولا علاوه برمعاینه قلب و ریه ها و گوش دادن به صداهای قلبی، به دنبال ورم در ناحیه پا، قوزک پا، ساق پا، شکم و رگ های گردنی می گردند. هیچ تست تشخیصی به تنهایی نمی تواند تشخیص نارسایی قلبی را مسجل کند و معمولا به مجموعه ای از تستها نیاز می باشد. مهم ترین این تستها شامل عکس رادیوگرافی از قفسه سینه یا Chest X Ray، نوار قلب یا EKG (الکتروکاردیوگرام)، اکوی قلب (Echocardiography)، اکوی داپلر (Doppler Ultrasound)، مانیتور کردن ۲۴ ساعته عملکرد قلب توسط دستگاه همراه بیمار (Holter Monitoring)، تست ورزش (Stress Test) و تستهای عملکرد تیروئید می باشند.

درمان بیماری: تشخیص زودهنگام بیماری، به درمان بهتر و افزایش طول عمر بیماران کمک می کند. یکی از مهم ترین استراتژی های درمانی، کنترل عوامل زمینه سازبیماری (در صورت وجود) می باشد. به عنوان مثال کاهش وزن، پیروی از یک رژیم مناسب غذایی و کنترل موثر فشارخون و میزان قند خون می تواند بسیاری از علائم بیماران به خصوص تنگی نفس و ورم را کاهش دهد. درمان دارویی معمولا به صورت مجموعه ای از داروها برای کاهش فشارخون، گشاد نمودن رگها (برای برداشتن مقاومت در برابر پمپاژ خون به بافتها)، افزایش قدرت عضله قلب برای انقباض موثرتر و داروهای ادرارآور (Diuretics) برای کاهش ورم بیمار می باشد. با پیشرفت و وخیم تر شدن بیماری، برخی از بیماران دچار اشکالات در چرخه الکتریکی قلب یا آریتمی می گردند که برای رفع این مشکل نیاز به قراردادن pacemaker یا باتری قلبی پیدا می کنند. در موارد بسیار شدید تنها درمان ممکن، استفاده از یک پمپ مکانیکی قلبی و یا پیوند کامل قلب از سوی یک اهداء کننده عضو که فوت گردیده (Heart Transplan) می باشد.

توصیه های مهم برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی: مصرف مداوم داروهای توصیه شده برای بیمار بسیار مهم است و برعکس عدم مصرف به موقع این داروها از مهم ترین دلایل وخیم شدن حال این بیماران و مراجعه به اورژانس می باشد. این افراد باید رژیم غذایی خود را در هر حالتی رعایت کنند و استثنائی در این زمینه وجود ندارد. بسیاری از این افراد به دنبال حضور در یک مهمانی و عدم رعایت رژیم غذایی خود، در نیمه شب با تنگی نفس و سرفه به بیمارستان مراجعه می نمایند. این افراد همچنین باید از کشیدن سیگار و نوشیدن الکل پرهیز نمایند. آنفلوانزا و ذات الریه (Pneumonia) برای این بیماران به خصوص در سنین بالاتر بسیار خطرناک می باشند و در صورت صلاحدید پزشک بهتر است این افراد واکسن های Flu و Pneumococcal vaccine را دریافت نمایند. افراد مبتلا به نارسایی قلبی ممکن است به علت ترس از حملات نارسایی  قلبی در حالت استرس مداوم باشند، و یا حملات ترس (panic attacks)، اضطراب و یا افسردگی را تجربه کنند. برای حل این مشکلات و یا کاهش آنها، این افراد می توانند در برنامه های حمایتی گروه درمانی که توسط انجمن های مربوطه برگزار می شوند، شرکت کرده و یا با یک روانشناس متخصص مشورت نمایند. حمایت دوستان و خانواده نیز در این زمینه بسیار حائز اهمیت است. باید توجه داشت افراد مبتلا به نارسایی قلبی مانند دیگران نیاز به ورزش و تحرک بدنی دارند و این بیماری نباید آنها را از فعالیت بازدارد. فقط در مورد میزان و شدت فعالیت های ورزشی باید با پزشک خود مشورت نمایند.

منبع:

https://www.nhlbi.nih.gov/health-topics/heart-failure